رنگ به رنگ

سنگ مرمری سیاه؛ بی‌رگه، یکدست، صیقلی. سنگ مرمری سیاه وسط یک باغچه‌ی نقلی... یک روزهایی از کنارش رد می‌شوی و بهش لبخند می‌زنی. یک وقت‌هایی از کنارش رد می‌شوی و وانمود می‌کنی او را ندیده‌ای، درست مثل زمان‌هایی که می‌دانی یک نفر هست، و نمی‌خواهی نگاهت با نگاهش تلاقی کند، که دلت نمی‌خواهد نگاهت به نگاهش رنگ به رنگ...

+گرما یعنی خشکیِ هوا، ذرات معلق. یعنی روزی 27بار عطسه کردن، گرفتگی صدا. یعنی تمایل شدید برای از جا کندن بینی!  +طرف به قاعده‌ی دو درخت، کاغذ مصرف کرد برای یه افتتاح حساب و تشکیل پرونده. اون‌وقت می‌فرمایه: اطلاعات فرم کامل نیست؛ پست الکترونیک لدفن. چقدم که کارایی داره واقعن...  +یکی گفته بود زندگی رنگ به رنگ...

آدمیزاد است دیگر؛ گاهی مچاله می‌شود در خود، گاهی فاصله می‌گیرد از همه. و هرچه کِش می‌آورد خودش را، باز از لاک در نمی‌آید که نمی‌آید... آدمیزاد است دیگر؛ گاهی دلش می‌گیرد از هیچ و از همه. گاهی خسته می‌شود از رفتن، از نرسیدن. و کز می‌کند کنج اتاق... آدمیزاد است دیگر؛ گاه به دروغ هم که شده، لبخند اجباری تحویل می‌دهد به آدم‌ها. گاهی هم حس می‌کند همان اخم هم زیادی‌شان است... چه می‌شود کرد؟! دلمان را خوش کنیم باز؛ "این نیز بگذرد..." [حسین پناهی]

رنگ به رنگ...

شاید یکی از معیارهای سنجش دوست این باشد که با او نترسی از سکوت، هول نکنی از جای خالی واژه‌ها، فکرت نرود به گمانه‌زنی‌های پشت بی‌حرفی. بنشینی و نگاه کنی و خاطرت جمع باشد که این تعلیق هم خواستنی‌ست. 

از فاصله وحشت داریم، هر خلأیی را باید پر کرد؛ خواه میان دو کلام، میان دو دست، میان دو اندیشه. ما جزئی از جهان شده‌ایم بی‌آنکه بلد باشیم هستی را در خود جای دهیم. و هستی یعنی بود و نبود، سایه و نور، صدا و سکوت... 

رنگ به رنگ...

سخت‌ترین بخش رابطه اون‌جاییه که تعریف آدم‌ها از ایده‌آل‌هاشون در جبهه‌های مخالف قرار می‌گیره. اون‌چه که برای تو خوشایند، درست و منطقی جلوه می‌کنه برای دیگری قابل پذیرش نیست و برعکس. آدما از روی تعصب، علاقه، لجبازی و... می‌خوان همدیگه رو متقاعد کنن به راه خودشون. هرکسی منش و مسلک خودش رو برای زندگی د رنگ به رنگ...

رنگ به رنگ...

چند دیوار آن‌طرف‌تر، لی‌لی‌پوتی مو هویجی تارهای صوتی‌اش را ورز می‌دهد تا یکی از همین روزها اولین کلامش را بر زبان آرد. "آ" را خوب می‌کشد؛ به وقت اعتراض، ممتد و پر فراز و فرود. "آ" های شیطنتی‌اش کوتاه‌اند، بریده و زیر. "آ" های عصبانیتش؛ یک‌دست، خطی، بی‌منتها. تمرین سخن گفتنش اما سواست؛ هیجان‌زده، نامطمئن و جست‌وجوگر. به دنبال صدای خویش و نه تقلیدی از طنین دیگران. ذات طبیعت است انگار، که مبارز باشی، حتا چندوجبی. و با پشتکار و بی‌خستگی، هر روز، بارها و بارها سر دهی آآآ...

رنگ به رنگ...

یکی از معیارهای خوش‌گذشتن با دوستان هم می‌تواند این باشد که بعد از ترک محل یا حتا در حین ارتکاب، تصمیم می‌گیرید چند ماهی در آن حوالی آفتابی نشوید. لذا نقل‌قول معروفی‌ست که می‌گوید: راحت باش...، دیگه اینجا نمی‌آیم! ایـــــن آخـــــریـــــن بـــــاره... :)  [عنوان از سعدی]

رنگ به رنگ...